Uçurumun kenarındayım. Üstte gökyüzü masmavi, aşağıda deniz masmavi; ama umut görünmüyor etrafta. Mavi güven verirdi hani, mavi huzur verirdi, umut aşılardı hani insana. Bunca mavinin arasında aklımda tek soru, bir adım öteye ya da bir adım geriye. Hayat bir adım kadar yakın ve bir adım kadar da uzak geliyor şimdi. Doğduğumda nefes aldım, nefesimi vereceğim o son ana kadar geçen bir nefes hayat. Uzun yaşadım diyen de doğduğu gün ölende bir nefes alıp nefes verme arasında geçiriyor ömrünü. Bir adım ileri mi bir adım geri mi ? Dönüm noktası işte; başka seçenek yok mu ? Olduğun yerde öylece durup sadece gökyüzünü seyre dalmak ya da gözünü taa ufka dikip uzaklara bakmak. Hep uzaklara bakmak mı; dönüp kendine bakamaz mı insan ? Uçurumun kenarında öyle duruyorum, ileri de gitmek değil geri gitmek de değil; öylece oturdum kendimi göremediğim yerde uzaklara bakıyorum. Uzaklarda değil ki tam da içimde, kalbimde derinlere gömdüğüm umut görünmez olmuş. Ölüm deyince insan korkuyor, çün
Hayatın yolunda yürürken adresi şaşırıp, yanlış yolda yürüdüğümüzü farketmeksizin bir çıkmaza girebiliyoruz. Hem de çıkışın sadece geri adım atmakla olduğunu unutarak. Çıkmaza adım atan biz çıkış yolunu arar dururuz geriye dönmemek için. Belki bir duvar varsa duvardan atlamak geri dönmekten daha kolay ve daha cazip gelir. Burada ne yapmalı, ne yapmamalı. İşte yeni bir zorlu soru.